Sunday 22 February 2009

Γιατί;

Με βλέπεις σε βλέπω και ούτ' ένα γεια

Παγώνει το βλέμμα πονάει η καρδιά

Τα μάτια ψυχρά και θέρμη καμιά

Τα έσβησες όλα και έπνιξες πια

την τόση αγάπη που είχες για μένα

και φαίνεται αλήθεια σαν κακόγουστο ψέμα

κι αρνιέμαι να πιστέψω πως όλα εκείνα

που ζήσαμε κάποτε πεθάνανε πια...

Το αίμα καυτό συνέχεια να στάζει,

το δάκρυ ποτάμι αργά να κυλά,

ποτίζει το μίσος, θεριεύει το τείχος,

δε μένει, το νιώθω, ελπίδα καμιά...

Sunday 15 February 2009

# 3

Πράσινη νεράιδα χαμένα οράματα
ψαγμένα νοήματα χωρίς τελειωμό
Το παίζω νοήμων και νιώθω καλά
μα πίσω απ' τα μάτια υπάρχει κενό
Σε βλέπω και σένα πως με κοιτάς
Καημένη αχ να 'ξερες μόνη πως ζω
καθόλου δεν θα 'θελες να 'σουν εδώ
Γκρίζα τα όνειρα, σπασμένα φτερά
θολώνει το βλέμμα, σημάδι κακό.
Πες ένα αντίο απόψε που φεύγω
στον τόπο που πάω χωρίς γυρισμό

Thursday 12 February 2009

Μια στιγμή, μια αλλαγή

Δύσκολο να το χωνέψω τέτοια ώρα...

Κάτι μικρό να σημαίνει κάτι τόσο μεγάλο

Μια μικρή κίνηση, μια μικρή ενέργεια

Να κρύβει τόσα μυστικά,

να φανερώνει γυμνή την αλήθεια

Πόση τόλμη θες θαρρώ...

Να απλώσεις το χέρι και να χαρίσεις την αλήθεια

Να απλώσεις το χέρι και να κρύψεις μυστικά

Να χαρίσεις, να δεχτείς, να χαρείς, να λυπηθείς...

Είναι άραγε αυτός ο προορισμός;

Ποτέ δε θα 'σε σίγουρος

Μα πρέπει να απλώσεις το χέρι

Να σου δοθεί η αλήθεια και να φανερωθούν τα μυστικά...


Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα
σαν να μη θέλει να βλέπει τους ανθρώπους...

Φθορά

Όσο το βλέπω τόσο το αισθάνομαι

Όσο το αισθάνομαι τόσο το γνωρίζω

Όσο το γνωρίζω τόσο γίνεται δικό μου

Όσο γίνεται δικό μου τόσο χάνει από μέσα του

τη δύναμη και τη μαγεία που κάποτε είχε.

Συγκαταβατικά

Μπέρδεψα απόψε όλες τις σκέψεις μου.

Χάθηκα στους προβληματισμούς μου.

Γυρεύω φως να βρω μήπως σωθώ,

να βγω απ’ τ’ αδιέξοδό, μπας και γλιτώσω.

Να βολευτώ κι εγώ συγκαταβατικά,

να ηρεμίσω σε μια γωνιά χωρίς σκοτάδι,

να βολευτώ κι ας μείνω με τη ρετσινιά

να αρνηθώ τα πάντα αυτό εδώ το βράδυ

Συγκαταβατικά...να αποσυρθώ σιωπηλά

και να δεχτώ τα πάντα με το κεφάλι χαμηλά

Ας είναι η ντροπή το μόνο κόστος,

Μια ψυχική ηρεμία γυρεύω μόνο...μόνο....

Ηρεμία και θα ’ναι όλα μια χαρά... συγκαταβατικά.

# 2

Νιώθω να πιέζομαι τον τελευταίο καιρό.
Τι έχεις και είσαι σκεφτικός;
Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω.
Ο φόβος είναι φυσιολογικός, λένε.
Μα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Είναι σαν αρρώστια που μας κυριεύει.
Δεν θέλω άλλο να νιώθω φόβο...
Όλα είναι στο χέρι μας σε αυτή τη ζωή.
Μα αφού μου τον προκαλούν άλλοι.
Τότε κλείσε τα μάτια και τα αυτιά.
Μα δεν είναι σαν να παραδίδομαι;
Άνοιξε τα μάτια της ψυχής, ακούνε καλύτερα.
Κι αν μου πουν κάτι που δε θέλω ν'ακούσω;
Η αλήθεια λένε πως λυτρώνει.


Wednesday 11 February 2009

# 1

Κομμάτια η ψυχή μου

γυαλί ραγισμένο

απόψε σε χάνω

κι ας μην το πιστεύω...