Wednesday 29 July 2009

Ανατροπή

Εσύ που με δίδαξες να μην κρατώ κακία

πλέον στα μάτια έχεις βλέμμα βλοσυρό

και απαιτείς εγώ να σβήνω με τη μία

κάθε κακιά ανάμνηση που 'χω στο μυαλό...

Εσύ που με δίδαξες να συγχωρώ τα πάντα

κάθε ξημέρωμα να κάνω μια καινούρια αρχή

τα καταγράφεις όλα στα δεφτέρια της καρδιάς σου

θέλοντας να τ' αφήσεις μέσα εκεί για μια ζωή...

Εσύ που με δίδαξες ν' αγαπώ τον κόσμο

η καχυποψία σου θολώνει τώρα το μυαλό

κλείνεσαι όλο και πιο πολύ μες το εγώ σου

ξεχνώντας την αγάπη που ζήσαμε εσύ κι εγώ....

Friday 10 July 2009

Μοναξια

Μόνη κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο...

Τον άντρα στο απέναντι κτίριο,

να στέκεται σχεδόν γυμνός

και να το παίζει αδιάφορος

ενώ διψά για λίγη προσοχή.

Την τρελή ξανθιά να βλέπει αόριστα

και να μιλά μόνη στη γωνία

ψάχνοντας συντροφιά σε σκιές

και σε αδιάφορους περαστικούς.

Το κορίτσι που παίζει στη μέση του δρόμου

και περιμένει το επόμενο αυτοκίνητο

που θα σταματήσει μπροστά της

για να ακούσει μια ανθρώπινη φωνή,

έστω για να της πει να φύγει απ’ τη μέση.

Κι εγώ να προσπαθώ απεγνωσμένα

να μοιραστώ τη μοναξιά μου με αυτούς

πίσω από ένα λερωμένο παράθυρο

και μια ξεθωριασμένη πια κουρτίνα.

Saturday 30 May 2009

Αδιέξοδο

Είναι χαμένη σ’ όλα αυτά,
σε δρόμους ανίερους,
σε μονοπάτια δύσβατα,
που οδηγούν στο πουθενά.
Είναι κρυμμένη γύρω εκεί,
μπλεγμένη εδώ που ’ν’ το παρών
σκεφτόμενη το παρελθόν
φοβούμενη το μέλλον.
Είναι πια μόνη, ζωντανή νεκρή
κι ας ξανανιώνει η άνοιξη,
κι ας ανασταίνει η φύση,
για κείνη μοιάζει μαύρη η γιορτή.
Πια η καρδιά της έμεινε μισή,
μισή, σκληρή, χαρακωμένη,
ψάχνοντας τα πως και τα γιατί
που η ίδια πια δεν ξέρει.
Δεν βρίσκω διέξοδο.
Δεν βρίσκω τρόπο.
Πραγματικά, λυπάμαι...

Saturday 16 May 2009

Συνειδητοποίηση

Πίστευα πως θα τα κατάφερνα.

Ένιωθα δυνατή όταν το 'λεγα.

Επιβεβαίωνα στον εαυτό μου τον ευσεβή μου πόθο,

ξέροντας, νιώθοντας, προβλέποντας

πως δεν ήταν δυνατό να τα καταφέρω...

Ίσως να 'ταν η μοναδική μου ελπίδα,

ίσως να 'ταν το μοναδικό μου αποκούμπι,

απ' το οποίο αγωνιζόμουνα να κρατηθώ…

Πλέον πιστεύω στις αδυναμίες μου

που αρνιόμουνα ως τώρα να παραδεχτώ…

Tuesday 12 May 2009

Ιππότης του Λουλλουδιού

Φουκαρά κι εσύ ιππότη του λουλουδιού
που όλα θες να τ’ αλλάξεις...
Να κάνεις όπως λες τον κόσμο ομορφότερο
να κάνεις τον άνθρωπο σοφότερο...
Άραγε, πως θα τα καταφέρεις;
Για ρίξε γύρω σου μια γρήγορη ματιά,
το τι υπάρχει γύρω μας και πες μου
αν τελικά θ’ αφουγκραστούν
το μήνυμα που στέλνεις...
Φουκαρά ιππότη του λουλουδιού…
Γείρε κοιμήσου κι άσε το...
Παράτα τα πλέον, πια δεν ωφελεί,
κλείσε τα μάτια σου κι αποκοιμήσου,
δεν το αξίζει πια να πληγωθείς...


Wednesday 4 March 2009

Ψηλά

Θέλω να αφεθώ και να πετάξω,

σε μια κορφή να καταλήξω σιωπηλά,

να νιώσω τον αέρα να φυσά στο μάγουλό μου

και ν’ αντικρίσω τον κόσμο από ψηλά.

Να ηρεμήσει επιτέλους η ψυχή μου,

να βρει παρηγοριά και η πληγή μου

να επουλωθεί κι η τελευταία χαρακιά,

να πάψει να τρέχει αίμα η καρδιά.

Και να κοιτάξω από ψηλά τον κόσμο όλο

και να γελάσω όσο μπορώ πιο δυνατά

περιγελώντας αυτά που με πληγώσαν

αφού θα μου φανούν μηδαμινά

όταν καταφέρω πια να τα δω από ψηλά.

Sunday 22 February 2009

Γιατί;

Με βλέπεις σε βλέπω και ούτ' ένα γεια

Παγώνει το βλέμμα πονάει η καρδιά

Τα μάτια ψυχρά και θέρμη καμιά

Τα έσβησες όλα και έπνιξες πια

την τόση αγάπη που είχες για μένα

και φαίνεται αλήθεια σαν κακόγουστο ψέμα

κι αρνιέμαι να πιστέψω πως όλα εκείνα

που ζήσαμε κάποτε πεθάνανε πια...

Το αίμα καυτό συνέχεια να στάζει,

το δάκρυ ποτάμι αργά να κυλά,

ποτίζει το μίσος, θεριεύει το τείχος,

δε μένει, το νιώθω, ελπίδα καμιά...

Sunday 15 February 2009

# 3

Πράσινη νεράιδα χαμένα οράματα
ψαγμένα νοήματα χωρίς τελειωμό
Το παίζω νοήμων και νιώθω καλά
μα πίσω απ' τα μάτια υπάρχει κενό
Σε βλέπω και σένα πως με κοιτάς
Καημένη αχ να 'ξερες μόνη πως ζω
καθόλου δεν θα 'θελες να 'σουν εδώ
Γκρίζα τα όνειρα, σπασμένα φτερά
θολώνει το βλέμμα, σημάδι κακό.
Πες ένα αντίο απόψε που φεύγω
στον τόπο που πάω χωρίς γυρισμό

Thursday 12 February 2009

Μια στιγμή, μια αλλαγή

Δύσκολο να το χωνέψω τέτοια ώρα...

Κάτι μικρό να σημαίνει κάτι τόσο μεγάλο

Μια μικρή κίνηση, μια μικρή ενέργεια

Να κρύβει τόσα μυστικά,

να φανερώνει γυμνή την αλήθεια

Πόση τόλμη θες θαρρώ...

Να απλώσεις το χέρι και να χαρίσεις την αλήθεια

Να απλώσεις το χέρι και να κρύψεις μυστικά

Να χαρίσεις, να δεχτείς, να χαρείς, να λυπηθείς...

Είναι άραγε αυτός ο προορισμός;

Ποτέ δε θα 'σε σίγουρος

Μα πρέπει να απλώσεις το χέρι

Να σου δοθεί η αλήθεια και να φανερωθούν τα μυστικά...


Ο ήλιος κρύφτηκε πίσω από τα σύννεφα
σαν να μη θέλει να βλέπει τους ανθρώπους...

Φθορά

Όσο το βλέπω τόσο το αισθάνομαι

Όσο το αισθάνομαι τόσο το γνωρίζω

Όσο το γνωρίζω τόσο γίνεται δικό μου

Όσο γίνεται δικό μου τόσο χάνει από μέσα του

τη δύναμη και τη μαγεία που κάποτε είχε.

Συγκαταβατικά

Μπέρδεψα απόψε όλες τις σκέψεις μου.

Χάθηκα στους προβληματισμούς μου.

Γυρεύω φως να βρω μήπως σωθώ,

να βγω απ’ τ’ αδιέξοδό, μπας και γλιτώσω.

Να βολευτώ κι εγώ συγκαταβατικά,

να ηρεμίσω σε μια γωνιά χωρίς σκοτάδι,

να βολευτώ κι ας μείνω με τη ρετσινιά

να αρνηθώ τα πάντα αυτό εδώ το βράδυ

Συγκαταβατικά...να αποσυρθώ σιωπηλά

και να δεχτώ τα πάντα με το κεφάλι χαμηλά

Ας είναι η ντροπή το μόνο κόστος,

Μια ψυχική ηρεμία γυρεύω μόνο...μόνο....

Ηρεμία και θα ’ναι όλα μια χαρά... συγκαταβατικά.

# 2

Νιώθω να πιέζομαι τον τελευταίο καιρό.
Τι έχεις και είσαι σκεφτικός;
Φοβάμαι πως δεν θα τα καταφέρω.
Ο φόβος είναι φυσιολογικός, λένε.
Μα χειροτερεύει μέρα με τη μέρα.
Είναι σαν αρρώστια που μας κυριεύει.
Δεν θέλω άλλο να νιώθω φόβο...
Όλα είναι στο χέρι μας σε αυτή τη ζωή.
Μα αφού μου τον προκαλούν άλλοι.
Τότε κλείσε τα μάτια και τα αυτιά.
Μα δεν είναι σαν να παραδίδομαι;
Άνοιξε τα μάτια της ψυχής, ακούνε καλύτερα.
Κι αν μου πουν κάτι που δε θέλω ν'ακούσω;
Η αλήθεια λένε πως λυτρώνει.


Wednesday 11 February 2009

# 1

Κομμάτια η ψυχή μου

γυαλί ραγισμένο

απόψε σε χάνω

κι ας μην το πιστεύω...