Μοναξια

Μόνη κοιτάζω έξω απ’ το παράθυρο...

Τον άντρα στο απέναντι κτίριο,

να στέκεται σχεδόν γυμνός

και να το παίζει αδιάφορος

ενώ διψά για λίγη προσοχή.

Την τρελή ξανθιά να βλέπει αόριστα

και να μιλά μόνη στη γωνία

ψάχνοντας συντροφιά σε σκιές

και σε αδιάφορους περαστικούς.

Το κορίτσι που παίζει στη μέση του δρόμου

και περιμένει το επόμενο αυτοκίνητο

που θα σταματήσει μπροστά της

για να ακούσει μια ανθρώπινη φωνή,

έστω για να της πει να φύγει απ’ τη μέση.

Κι εγώ να προσπαθώ απεγνωσμένα

να μοιραστώ τη μοναξιά μου με αυτούς

πίσω από ένα λερωμένο παράθυρο

και μια ξεθωριασμένη πια κουρτίνα.