Αδιέξοδο

Είναι χαμένη σ’ όλα αυτά,
σε δρόμους ανίερους,
σε μονοπάτια δύσβατα,
που οδηγούν στο πουθενά.
Είναι κρυμμένη γύρω εκεί,
μπλεγμένη εδώ που ’ν’ το παρών
σκεφτόμενη το παρελθόν
φοβούμενη το μέλλον.
Είναι πια μόνη, ζωντανή νεκρή
κι ας ξανανιώνει η άνοιξη,
κι ας ανασταίνει η φύση,
για κείνη μοιάζει μαύρη η γιορτή.
Πια η καρδιά της έμεινε μισή,
μισή, σκληρή, χαρακωμένη,
ψάχνοντας τα πως και τα γιατί
που η ίδια πια δεν ξέρει.
Δεν βρίσκω διέξοδο.
Δεν βρίσκω τρόπο.
Πραγματικά, λυπάμαι...